Mag het een halfje meer zijn?

In zowel de KNSB- als de SOS-competitie is het momenteel een en al Moira-Domtoren wat de klok slaat. Niet dat dat vervelend is overigens. In de SOS werd het onlangs 3-5 voor EPI tegen MDT1, en afgelopen zaterdag ging het in de één na laatste ronde tegen de KNSB-versie van MDT1 ook niet verkeerd. Teamleider Robin meldde dat we ze in de SGS-beker zeer waarschijnlijk ook nog tegen gaan komen en voor 25 april staat MDT3 op het menu in de SOS!

Henk was op bord 3 als eerste klaar tegen Edwin Tol. Het oogde als een fraaie aanvalspartij uit één stuk, maar in zijn analyse hieronder laat Henk zien dat zijn tegenstander na het kwaliteitsoffer nog wel degelijk goede kansen op een halfje had.

Kort daarna besloten Robin en zijn tegenstander Bram Beijer op bord 8 tot een zettenherhaling in een Marshall gambiet. Dit nog voordat ze goed en wel de theoretische haven uitgevaren waren.

Ikzelf speelde op bord 2 tegen Kees Verweij voor het eerst het Schara-Von Hennig gambiet. Dat werd geen onverdeeld succes. Ik miste een grote kans, en zag daarna niets beters dan de geofferde pion terug te veroveren, met vergaande vervlakking tot gevolg. Mijn ontijdige en onverstandige remiseaanbod kwam voort uit teleurstelling en werd helaas aangenomen. Dat was nou ook weer niet de bedoeling. Gelukkig had het geen desastreuze gevolgen.

Even later streek Gerben van Pel op bord 6 de vlag tegen Klaas Ouwens. Toen Gerben mij achteraf bij een biertje liet zien hoe hij met zwart niet lekker uit een anti-Siciliaan gekomen was, en we al snel een voor zwart gunstige voortzetting op het spoor kwamen, had hij er voor de tweede keer tabak van en besloot per direct tot een heilzame wandeling in het heerlijke zonnetje. Zeer herkenbaar voor uw verslaggever van dienst; je suis Gerben. Hoe het precies ging kunt u hieronder zien, met commentaar van Gerben zelf.

Richard schoof op bord 1 langzaam maar zeker tegenstander Tjerk Hacquebord over het randje. Hij gebruikte zijn nieuwe-bezem-volgorde – het was geen officiële Trompovski – om pas een Stonewall-structuur op te zetten nadat hij zijn potentieel slechte loper buiten de keten had gebracht: eerst Lg5 en dan pas e3 + f4. Een eenvoudig doch krachtig recept. Richard doet zijn partij hieronder zelf uit de doeken.

Dick de Graaf schijnt op bord 5 tegen Erik Janse compensatieloos een pion achter te hebben gestaan – dikke gaap -, maar toen ik bij zijn bord kwam, kon hij geforceerd mat-in-een-paar pompen. Bij Dick hoef je je dan niet af te vragen hij het zou zien of niet.

De ene remise is de andere niet. Jasper had op bord 7 iets van tien minuten daarvoor een remiseaanbod van tegenstander Bart Jan Andriessen ontvangen, maar wachtte met aanname voorbeeldig tot Dick het punt definitief binnen had. Een andere uitslag was overigens niet waarschijnlijk, gezien de lopers van ongelijke kleur en het gebrek aan aanknopingspunten om ook maar een sprankje leven in de Reichartbrouwerij te brengen. Hieronder het voor Jasper cruciale moment uit deze partij.

De wedstrijd was gespeeld, in die zin dat we de twee matchpunten reeds op zak hadden, Richard en Gerben waren in wisselende gemoedstoestand al gezamenlijk vertrokken, maar het verhaal van de dag stond toen nog maar pas op punt van beginnen. William was tegen Daan Schönberger op bord 4 vanaf het begin lekker bezig. Een resultaat tegen de sterkste speler van de tegenstander hing in de lucht, maar uiteindelijk kwam er een pionneneindspel op het bord dat ik er zeer slecht uit vond zien voor onze man. Henk leek het weliswaar slecht voor William, maar nog niet per se verloren. Er werden deze zaterdag vijf externe wedstrijden afgewerkt in het Rode Kruisgebouw. Geleidelijk aan waren alle partijen inmiddels tot een einde gekomen en was de partij van William de enige die nog gaande was in het hele pand. De zaal stroomde vol met belangstellenden, en na een paar suboptimale zetten van de spelers [waarbij William zelfs de winst gemist heeft! – red] liet Henk in de kantine zien dat er een overtuigende winstvoering voor Daan Schönberger in zat. Die winstvoering had een even eenvoudige als fraaie pointe in de vorm van een mat-in-twee. Het was een mooi en mij onbekend voorbeeld van schadelijk materiaal. De witspeler leek het in de gaten te hebben en stuurde ogenschijnlijk rechtstreeks op de pointe van Henk aan, maar vreemd was wel dat hij zo lang over zijn zetten deed. Ten langen leste kwam dan de geforceerde mat-in-twee, die Henk meer dan een half uur daarvoor al had laten zien, toch in de stelling. Het publiek was zonder uitzondering ingeseind of had het gewoon zelf gezien. Met ingehouden adem keken we muisstil toe en zagen we hoe de witspeler het mat-in-twee in de stelling liet zitten en zijn koning speelde. Wat?! Zou hij het echt niet zien, of liet hij het er bewust inzitten?? Dat laatste zou bizar zijn, maar het eerste was minstens net zo bizar. De daaropvolgende zetten maakten het duidelijk. Het mat-in-twee bleef een aantal zetten in de stelling zitten, maar verdween uiteindelijk. Het was door de witspeler dus totaal gemist. Er bleef een potremisestelling over en de witspeler moest zich na nog een tiental volstrekt overbodige zetten bij het onvermijdelijke neerleggen. Hieronder deze partij. Het mat-in-twee mag u zelf proberen te vinden. Nog even wat zout in de wonde: het is niet echt heel moeilijk.

We blijven dus op kop in poule 3B en hebben het kampioenschap in de laatste ronde nog steeds in eigen hand. Of we in de tweede klasse iets te zoeken hebben, omdat we zonder de Vedders maar een stel middelmatige pannenkoeken zijn, daarover kan ik misschien maar beter niet al te eerlijk zijn. De laatste wedstrijd is de kraker tegen Paul Keres 3, onze directe en inmiddels enige concurrent voor het kampioenschap! We staan 1 matchpunt voor op PK3, dus remise is winst.