Kees Nagtegaal overleden

Op nieuwjaarsdag overleed Kees Nagtegaal, hij was al geruime tijd ziek. Kees speelde de afgelopen seizoenen in ons eerste team.

Toen ik in 1990 naar HSG kwam, had Kees zijn sporen daar al achtergelaten. Op 19-jarige leeftijd was hij er al clubkampioen geworden en een jaar later verdedigde hij zijn titel met verve. Maar waar was Kees dan toch? Zo’n sterke speler kan iedere schaakvereniging goed gebruiken. Maar Kees was zijn hart gevolgd naar Timboektoe en zou pas enkele jaren na mijn komst terugkeren.

Hij vertelde me eens dat hij terug naar Nederland was gekomen, omdat hij zijn kinderen graag in Nederland liet opgroeien en naar een Nederlandse school wilde sturen. Ondertussen voltooide hij snel even een SPD opleiding en een studie Business Economics aan de Erasmusuniversiteit.

Later ging hij weer spelen voor HSG, in het tweede team. Een hele bijzondere dag was 2 december 2010. HSG speelde een bekerwedstrijd uit in Den Haag bij HTV. Ik haalde Kees op en zo raakten we min of meer voor het eerst echt in gesprek. Hij vertelde me dat het niet meer zo boterde tussen hem en zijn toenmalige werkgever en dat hij misschien aan wat anders toe was. Zelf was ik één dag per week gedetacheerd bij een onderneming waar mijn werkgever een belang in had en waar ik net de aandeelhouders had laten weten dat het management dringend versterking nodig had.

Van het ene kwam het andere, tijdens een etentje bij De Generaal zag Kees dat het er bij zijn nieuwe beoogde werkgever weliswaar niet geweldig uitzag, maar hij had vertrouwen in de aandeelhouders. Daarover gesproken, binnen een half jaar had Kees zijn BV Timboektoe Beheer opgericht en zo werd hij aandeelhouder van een onderneming die in korte tijd van kwakkelend naar florerend ging.

Pas rond het einde van 2020 gingen mijn werkgever en die van Kees weer samenwerken en zo kwam ik Kees weer tegen. Tot juni 2022, toen ik er vertrok. ‘Wat gaan jullie eigenlijk met het eerste doen?’, vroeg Kees me. ‘We twijfelen nog’, zei ik, ‘tussen vrijwillig afdalen naar de eerste klasse of de tweede klasse’. ‘Als je in de eerste klasse gaat spelen, dan heb ik daar ook wel interesse in’, zei Kees.

Zo had Kees als niet-lid toch zo zijn invloed op de keuze die En Passant maakte. We gingen in de eerste klasse spelen en Kees werd lid bij En Passant.

Het liep totaal niet zoals hij wenste, ondanks dat hij achteraf gezien er hoogstpersoonlijk voor had gezorgd dat het tweede team van LSG niet naar de meesterklasse promoveerde. En aan het einde van het seizoen meldde Kees ons dat hij zich wilde revancheren. Na de zomer van 2023 had Kees echter slecht nieuws. Geheel op karakteristieke toon meldde Kees dat hij maagkanker had, schouderophalend zei hij dat hij zich nog goed voelde en dat hij wat reizen gepland had naar Nieuw Zeeland en Andorra. Hij bouwde zijn werkzame leven af en verkocht zijn aandelen.

Ook in zijn tweede seizoen bij En Passant was Kees allerminst tevreden en hij deelde mee dat hij ook in de derde klasse bij En Passant wilde blijven spelen. Na die zomer voelde hij zich nog steeds prima en hij had al weer een schaakreis naar Portugal geboekt, maar wel nadat hij eerst de ene na de andere derdeklasser inmaakte.

Voor zijn reis speelden we een bekerwedstrijd in Deventer waar hij weliswaar de reguliere partij en de barrage won, maar hij toch ook een tikkeltje verward oogde. Zijn laatste competitiewedstrijd was ook in Deventer, hij liet zich toen al rijden. Na afloop gaf Kees aan dat hij uitzaaiingen vreesde en dat hij nu toch maar met behandeling wilde beginnen. Ik vertelde hem nog dat als hij wilde schaken, dat ik hem op zou halen en thuis zou brengen.

Daar kwam het niet meer van. Kees belandde met een longontsteking in het ziekenhuis en hij beantwoordde mijn verzoek om bij hem langs te komen lange tijd niet. Tot 9 december. Kees was opgeknapt en ‘kom maar even langs in Meander’

En de volgende ochtend: ‘Ik ben ontslagen, kom maar thuis langs’.

Zo haalden we nog een paar uurtjes herinneringen op, Kees was zeker strijdbaar maar ook zichtbaar verzwakt en lopen kon niet meer zonder ondersteuning.

Op 19 december appte Kees dat er niet meer behandeld werd en dat hij naar de hospice zou gaan. Uiteindelijk is hij op de eerste dag van 2025 overleden.

Kees heeft het eerste team van En Passant nog een mooie gedeelde eerste plaats meegegeven. Daarnaast is Kees op 1 na de recordclubkampioen bij HSG. Hij werd tien keer clubkampioen over een periode van in totaal 36 jaar.

Vanuit En Passant wensen wij zijn vrouw Mbarka en familie de sterkst mogelijke kracht toe bij de verwerking van dit ontijdige verlies.