Ik werd geen wereldkampioen…

Ouder worden heeft zo zijn voordelen. Je mag meedoen aan het WK voor senioren! Dat stond al een paar jaar op mijn wensenlijstje, maar het kwam niet uit, of de locatie was niet interessant genoeg. Hoe anders was dat dit jaar! Porto Santo! Een eiland met de afmetingen van Schiermonnikoog, net boven Madeira. Een paradijsje. Dat leek me wel mooi en ik schreef me in. De reis ernaartoe was nog wel een dingetje, maar dat zou vast wel goedkomen. En jawel hoor, de toernooiorganisatie regelde een charter vanaf Lissabon, dus hoefde ik alleen nog maar een vlucht naar Lissabon te regelen.

Naarmate het toernooi dichterbij kwam kreeg ik toch gemengde gevoelens. Ik ben een beetje schaakmoe geworden. Het Eemlandtoernooi werd een kleine ramp en het geschreeuw en het gerook in het denksportcentrum begint me zo de keel uit te hangen dat ik besloot de vrijdagavond maar eens een jaartje te skippen. Maar dat WK is toch leuk? Ja, dat wel, maar de lust om me serieus voor te bereiden was er niet. Maar geen getreur, in de tweede helft van November verkassen naar een plek waar het 23 graden is, dat is toch alle reden om er met plezier naar uit te kijken. En leuk was het! Voor een boel foto’s met bijbehorend geouwehoer verwijs ik naar mijn Facebookpagina, in dit stuk zal ik de partijen eens onder de loep nemen…

Op zaterdag 16 november werd ik ’s middags op Schiphol verwacht. ’s Morgens kreeg ik per e-mail bericht dat ik ook inmiddels was ingecheckt voor de charter van Lissabon naar Porto Santo. Dat had de organisatie geregeld. Maar hoho, daar is ingecheckt met de naam Richard Vedder en dat is niet die antieke naam die in mijn paspoort staat! Dat leverde een mooi avontuur op, daar in Lissabon. Stress en zweten. Nou ja, lees FB maar hoe dat afliep.

Ik sliep op een meter of twintig van de oceaan. Het uitzicht werd echter beperkt doordat ik tegen een duin aankeek. Ik zal ook nooit eens op een hogere verdieping terecht komen in zo’n toernooi! Maar de wifi was goed, dat is wel eens anders geweest. De eerste ronde stond op zondag 17 november op het programma. Eerst de officiële opening met een FIDE-hymne en het Portugese volkslied. Gelukkig geen lokaal dansje of iets dergelijks. Qua reglementen leek het allemaal heel streng, maar het verliep allemaal gemoedelijk. Remise aanbieden voor de dertigste zet mocht niet, maar het gebeurde vaak genoeg, werd ook vaak geaccepteerd en geen wedstrijdleider haalde het in zijn hoofd om een 0-0 uit te delen. Dresscode was er ook, maar tegen een spijkerbroek was geen bezwaar.

In de eerste ronde een tegenstander uit India met een rating in de 1900. Landgenoten Van den Bersselaar en Dijkstra waarschuwden me: Die zijn veel beter dan die rating aangeeft, want in India verliezen ze bakken met rating tegen al die supersterke jeugdspelers. In het buitenland winnen ze dan weer rating die ze in India weer… een soort zwart gat voor elopunten dus, dat India. Ik trok me van die waarschuwing niks aan en verprutste mijn partij al in de opening…

Een dag later ging het beter tegen een Portugees.

Maar ronde 3 was weer een drama tegen een 1900-speler!

De volgende was weer een makkie…

In ronde 5 eindelijk een fatsoenlijke partij met zwart. Tegen een onfatsoenlijke tegenstander trouwens…

En in ronde zes kneep ik water uit een steen. Het is het soort partijen dat ontzettend veel voldoening geeft. Het deed me denken aan de laatste Europacup toen ik een eindspel Dame + Paard tegen Dame won. Deze partij stond ook heel lang remise. Totdat de opponent bezwijkt onder de druk.

Vier uit zes was heel niet slecht, hoewel het met de rating wel niet goed meer zou komen. Maar in ieder geval zat ik op liveborden, achter een touwtje, je krijgt het gevoel dat je er weer helemaal bij hoort! ’s avonds een snelschaaktoernooitje en de volgende dag een rustdag. Daarna ronde 7. Eindelijk tegen een grootmeester! Een partij die je toernooi kan maken en breken. Hou je stand, dan blijf je achter dat touwtje, verlies je, dan komt het niet meer goed met het toernooi…

Helaas dus, een onnodige nederlaag en een deuk in het zelfvertrouwen. Ronde 8 leek eigenlijk nergens op.

En ronde 9 was zo mogelijk nog slechter. In eerdergenoemd snelschaaktoernooitje begonnen Garma en ik allebei met 3 uit 3. Hij won in ronde 4 van me, maar we wonnen allebei het toernooi niet. Deze partij was ook niet best.

Na een paar beroerde partijen krijg je wel zin om naar huis te gaan. Dan is twee weken alleen op zo’n eiland toch een hele poos! In ronde tien ging het weer niet van een leien dakje, maar nu ik er een maand later op terugkijk was het wel een leuk levendig potje. Maar ja, weer niet gewonnen van 200 elo minder…

De laatste ronde gelukkig toch weer een potje waar ik met plezier op terugkijk. Ik kende Jeroen van den Bersselaar van lang geleden. In mijn HSG-tijd won ik eens van hem en in het weekendtoernooi van BSG nam hij revanche. Nu, pak hem beet dertig jaar later, mochten we elkaar weer bekampen…

Partij 11

Zo eindigde ik op 6 uit 11. Geheel volgens de verwachtingen vooraf, maar gezien de relatief lage tegenstand kostte het wel een bak ratingpunten. De 2200 komt met sprongen dichterbij!

Tot volgend jaar!