Afgelopen week stond er in de Gooi & Eemlander een mooi artikel over Jasmijn. Waar een externe wedstrijd tegen het Dikke Torentje al niet goed voor is.

Boerin en lerares: Jasmijn Koelewijn combineert twee levens: ‘Ik heb me altijd geborgen gevoeld op de boerderij’

Bert-Jan van Oel

27-04-25, 07:53 I update: 27-04-25, 08:00

Het werk lijkt klaar, maar is nooit af. © Studio Kastermans Alexander Mark

p                     ,,Ga toch maar iets studeren, voor als je je bedenkt.” Dat was het advies van Bort Harmen Koelewijn en zijn vrouw Francis aan hun dochter Jasmijn, toen die al jong kenbaar maakte het boerenbedrijf van haar ouders later te willen voortzetten. Inmiddels staat de melkveehouderij op haar naam en is Jasmijn Koelewijn boerin. Maar, op maandag en dinsdag staat ze in Bunschoten voor de klas op het Oostwende College.

Op de moderne boerderij in Bunschoten leidt Jasmijn Koelewijn de journalist en fotograaf met trots rond. Pasgeboren kalveren, jongvee en tevreden op kuilgras kauwende koeien.

Moderne apparatuur. ,,Mijn ouders hebben de stallen ‘vrouwvriendelijk’ gemaakt zodat het werk fysiek wat minder zwaar is”, zegt ze. Later voegt haar vader daar nog aan toe:

,,Niet dat we Jasmijn die kant op wilden dwingen, het was meer voor ‘je kunt maar nooit weten’, stel dat ze inderdaad het bedrijf overneemt. En voor mijn vrouw en mij is het ook handiger.”

Ouders

De ouders helpen nog op het boerenbedrijf, maar zijn inmiddels zelf al ruim in de zestig. Ook voor hen geldt dus dat een minder zware lichamelijke belasting maakt dat ze het langer kunnen volhouden. ,,We zijn er sowieso op de dagen dat Jasmijn op school werkt. En ze moet natuurlijk ook weleens uit kunnen, naar een feestje of op vakantie”, zegt de vader.

,,lk kan hier lekker in alle rust, zonder kabaal om me heen, fysiek werk doen.” © Foto Studio Kastermans/Alexander Marks

,,Ik ben hier opgegroeid en heb me hier altijd fijn en geborgen gevoeld”, zegt Jasmijn Koelewijn (34). ,,Op school ben ik docent Nederlands, dan zijn de dagen heel strak. Bel gaat: nieuwe klas, bel gaat, even naar de wc, bel gaat, weer leerlingen, bel gaat, boterham eten. En vergaderen. Op de boerderij is het wel druk – je bent nooit klaar – maar kan ik lekker in alle rust, zonder kabaal om me heen, fysiek werk doen.”

Leukste kleren

Ze moet wel flexibel zijn. ,,Ik had bijvoorbeeld een keer m’n leukste kleren aangetrokken en ging op weg naar een feestje. Onderweg zag ik een koe van ons in de sloot staan. Die moest eruit worden getrokken. Dus ik kon me weer opnieuw omkleden en was veel later op die verjaardag. Je kunt de geboorte van kalveren ook niet regisseren. Soms moet je ’s nachts je bed uit, of je zit net lekker ’s avonds op de bank en dan gebeurt het. Je bent vierentwintig uur per dag alert, maar dat went.”

Moeiteloos

Nee, ze voelt zich niet geYsoleerd, de hele dag alleen of samen met haar ouders. ,,Ik houd van rust, en de omgang met mijn ouders gaat moeiteloos. Zoals je kunt zien zijn het heel leuke mensen. Ik zou echt heel goed in het boerenwerk kunnen ‘verdwijnen’, de buitenwereld niet heel erg missen. Al heb je natuurlijk ook je vriendengroep, en ik schaak bij En Passant, in een team dat we zelf NSS noemen: ‘Non Stop Sjik’. En dat is dan plaatselijk dialect voor ‘schik’. Het gaat om het plezier, we hebben geen behoefte aan de druk van het presteren, al blijft winnen leuk natuurlijk.”

Schaken doet ze ook. Let op het koetje dat voor op de foto even de Dame vervangt. © Foto Studio Kastermans/Alexander Marks

Ze zegt eerlijk dat ze getwijfeld heeft om een interview te geven. ,,Omdat dan dikgedrukt in de krant staat dat ik boerin ben. Dat valt tegenwoordig niet altijd even goed bij iedereen.

Zelfs op bijeenkomsten van jonge boeren, die ik weleens bezoek, zijn er aanwezigen die ‘veroordelen’ dat ik een gangbaar bedrijf heb. Het moet allemaal regeneratief, biologisch

of biodynamisch. Heb ik niets op tegen, maar ik heb met mijn ouders een ‘normale melkveehouderij’. De koeien hebben ligboxen, gaan naar buiten, de weilanden in. Toch wordt dan soms gezegd: houd jij wel echt van je dieren? Natuurlijk houd ik van mijn dieren, net zoveel als een biologische boer hoor.”

Jasmijn Koelewijn. © Foto Studio Kastermans/Alexander Marks

Ze zegt in gezelschap soms liever gewoon dat ze voor de klas staat. Dat valt beter, want er is een lerarentekort en wie dan in deze sector werkt, maakt goede sier. ,,Ik heb geen zin in oeverloze discussies die regelmatig ontstaan als ik ervoor uitkom dat ik boerin ben. De mensen worden tegenwoordig zo geYndoctrineerd, ze zijn gaan denken dat boeren slecht zijn. Slecht voor het klimaat, slecht voor hun dieren. De tv-spotjes en de billboards in de steden voeden dat imago. Ik heb het gevoel dat ik me steeds moet verantwoorden, moet verdedigen. Daar kan ik zelfs van wakker liggen.”

Zo meed ze ook vlak voor de Kamerverkiezingen een tijdje het nieuws op tv en in de andere media. ,,Eerlijk gezegd was ik heel ongerust dat er een meerderheid zou komen voor een kabinet met PvdA, GroenLinks en D66, want dan zou er zeker een anti-boerenbeleid zijn gekomen. Nu hebben we een fantastische minister van landbouw, Femke Wiersma van de BBB, die haar zaken kent en die heeft gezegd voor ons te zullen opkomen. Dat is een geruststelling.”

Vlag

Bij haar heeft de ondersteboven gehangen Nederlandse vlag nooit in de weilanden gewapperd in de periode dat dat boeren hevig actie voerden. ,,In mijn hart hing de vlag wel met blauw boven”, zegt ze. ,,Maar ik wilde niet met openbaar vlagvertoon kenbaar maken dat ik boerin ben en waar ik voor sta. Ook weer vanwege de discussies die dat misschien tot gevolg zou hebben. Ik ben wel een keer naar een actiedag geweest. Toch blijf ik liever anoniem en in de stilte.”

Jasmijn Koelewijn runt de boerderij, maar haar ouders helpen mee. © Foto Studio Kastermans/Alexander Marks

Soms raken haar twee ‘banen’ elkaar. ,,Ik was op school en mijn vader zou die dag de koeien voor het eerst weer de wei in laten. Je kent die beelden wel: blij springend vee, echt leuk om te zien. Dus ik zei tegen mijn leerlingen: ‘We gaan dit uur even iets anders doen. Zijn we op de fiets van school naar de boerderij gegaan om erbij te kunnen zijn. En ik heb de leerlingen ook de stallen laten zien. Zo vonden het prachtig. Mensen van buiten het dorp denken vaak dat de jeugd in Bunschoten-Spakenburg wel zal opgroeien met

boerenbedrijven en de visindustrie. Maar heel veel kinderen zijn nooit op een boerderij geweest, of in een visfileerbedrijf. Daaraan kun je zien dat ook hier in Bunschoten het leven verandert.”

Twijfel

Toen ze op haar elfde op het erf rondscharrelde voelde ze zich al vrij en tevreden. Het verlangen om er te kunnen blijven, om het bedrijf als derde generatie voort te zetten, groeide. Maar er was ook twijfel. ,,Ik dacht eerst: als ik daar voor kies, is dat voor de rest van mijn leven. Dat benauwde me. Na een tijd besefte ik dat ik ook weer elk moment zou kunnen stoppen. Zelfs al is het een familiebedrijf.”

Haar vader: ,,Mocht dat gebeuren op een moment dat wij als ouders nog leven, dan zullen we niet teleurgesteld zijn in Jasmijn. Alles is eindig, ook dit boerenbedrijf. En hoe het gaat als wij te oud zijn om Jasmijn nog te kunnen bijstaan in het boerenwerk? Dan zien we wel hoe het verder moet.” De dochter lacht: ,,Zoals ik me nu voel, zou ik eerder voor de melkveehouderij kiezen dan voor school. Al bedoel ik daarmee niets ten nadele van het Oostwende College, want ook daar heb ik het naar mijn zin.”

Jasmijn Koelewijn houdt van haar dieren. © Foto Studio Kastermans/Alexander Marks

Tot slot nog een tegeltjeswijsheid. Of er overeenkomsten bestaan tussen haar twee ‘werelden’. De boerin/lerares vat het kort samen: ,,Jongeren en koeien hebben met elkaar gemeen dat ze geduld en liefde nodig hebben.”