Andere Tijden Schaak (9)

In Andere Tijden Schaak staan we deze keer stil bij het plotselinge overlijden van Filip Goldstern. Her en der blijkt al dat hij zeer goed schakende vrienden heeft gehad. Op 15 mei 1989 vond ik hem tegenover mij achter het schaakbord.

Filip Goldstern overleed op 5 februari 2022. Ik dacht toen meteen: ‘Hier moet ik een Andere Tijden Schaak over schrijven’. In november 2019 had ik hem nog gesproken tijdens het Europacuptoernooi in Ulcinj. ‘Ken je me nog?’, vroeg ik. ‘Eerlijk gezegd niet, met wie heb ik het genoegen?’. Hij vond het geloof ik wel leuk in de Nederlandse taal aangesproken te worden en we kletsten nog even over de goede oude tijd. Ik legde hem uit dat ik nog een snotaap was, toen we speelden, lang geleden al weer, tijdens het Pinksterweekendtoernooi in Bussum. Dat zei hem inderdaad wel wat. Goldstern was niet zomaar iemand, Paul van der Sterren schreef een in memoriam https://www.schaaksite.nl/2022/02/14/in-memoriam-filip-goldstern-1956-2022/ … Hij behoorde tot wat je zou kunnen noemen ‘de betere schakers’.

Maar toch, te weinig materiaal, was mijn conclusie. Ik sloeg mijn inleiding en mijn bespreking van de partij wel op, maar deed er verder niets mee.

Totdat ik onlangs dit artikel las https://www.schaaksite.nl/2024/04/16/het-dodo-indisch/ met in de reacties een link naar alle partijen van die andere Philip, die ook al eens een NK had gespeeld. Beide Flippen kreeg ik tegenover mij in dat Pinkstertoernooi in Bussum, de ene in de eerste ronde, de andere in de laatste ronde. Maar er was nog iets aan de hand, dat jaar, namelijk het clubkampioenschap van het seizoen ’88-’89. De voorsprong op mijn broer was dusdanig dat ik in de laatste twee ronden aan een enkele afmelding voldoende had om mijn titel te prolongeren. Hier begon het geroezemoes al, want dit kon natuurlijk niet. Als ik het me goed herinner is destijds besloten dat een afmelding in de laatste vier ronden geen punten meer zou opleveren. Er werd ook op de ledenvergadering nog over gesproken. In het clubblad zie ik naast de stand dat ik zelfs zonder af te melden kampioen ben geworden. Dit herinner ik me niet meer, maar ook goed! Op de foto’s het verslag van Erik ter Haar en de eindstand.

Vast stond dat ik die vrijdagavond in Bussum niet een bye zou nemen. Voor een jonge speler als ik, was de kans om tegen goede hoofdklassers te spelen maar klein. In Dieren deed ik wel eens mee, maar daar belandde je in de B-groep. Soortgenoten dus. In 1992 te Leeuwarden gold, net als bij andere toernooien, vaak als eis dat je een FIDE-rating had om in de hoogste groep mee te mogen doen en die was destijds nog tenminste 2200. Ik kreeg destijds daarvoor dispensatie van de organisatie en zoals wellicht bekend beschaamde ik dat vertrouwen niet.

Er was dus geen haar op mijn hoofd die erover dacht om een bye op te nemen, omdat in die eerste ronde nu eenmaal een tegenstander zou wachten met een rating van tussen de 2200 en 2300, uit, wie weet, de hoofdklasse. Die tegenstander werd Philip Du Chattel, een man met een reputatie. Met zwart opende hij zijn partij steevast met 1…Ph6.

Dat voert de druk wel op. Het is dus niet dat hij je niet serieus nam, maar het is natuurlijk wel gewoon vervelend als je een partij verliest van iemand die dat als eerste beginzet heeft, ondanks dat hij allang had bewezen een behoorlijke schaker te zijn.

Flip was in tijdnood, die Tf5 stond niet op zijn formulier, maar ik weet zeker dat ik die nog gespeeld heb.

Het toernooi ging boven verwachting goed.Er kwamen wat halfjes, als ik me goed herinner oa met Van Wely (opende met 1 h4) en Blees, ook niet de minsten. Het werd 4 uit 6 en die andere Flip rolde uit de koker. Dat was een grote vent, in mijn herinnering. Veel groter dan tijdens onze ontmoeting in Ulcinj, misschien vanuit het perspectief dat ik zelf nogal veel groter ben deze dagen. 4 uit 6 betekende dat je moest winnen voor een prijsje van pakweg 100 tot 150 gulden. Voor mij bijzaak, ik was een TPR van boven de 2300 aan het realiseren, maar voor zo’n hoofdklasser hoorde een prijs er wel bij. En Flip kon rating verliezen, al weet ik niet of dat voor hem belangrijk was. Hij ging in ieder geval voor de winst!

Zo hadden we beide geen geldprijs en de mensen met vijf punten des te meer! Maar ik hoef vast niet uit te leggen dat dit spektakel al vele uitgeschaakte belangstellenden trok, die aan het knokken waren voor een glimp van de slotfase, liefst met uitzicht op de klok.

Deze ervaring maakte dat ik me nog vaak heb afgevraagd waar Filip toch gebleven was en na verloop van tijd vernam ik dat hij niet lang hierna al emigreerde naar Zwitserland. Bij de ECC, toch al vaak een reunie, zag ik hem plotseling tussen de deelnemers staan, in 2019 te Montenegro, toen corona zich al had geopenbaard. Te nieuwsgierig zocht ik eerst zijn bord op, keek van een afstandje hoe hij eruit zag. Wat ouder, wat minder fors (dat laatste kan ook vanuit mijn destijds 70 kilo perspectief zijn geweest). Kort voor het einde van het toernooi zag ik hem staan en besloot op hem af te stappen, toch wel het doel van dat gekoekeloer op afstand. ‘Dag meneer Goldstern, wij hebben nog eens gespeeld’. Ik moest toch maar Filip zeggen, maar van onze partij wist hij niets meer. Desalniettemin sprak hij in geuren en kleuren over de spelers die hij allemaal kende, tegen wie hij gespeeld had, hoe leuk dat ECC toernooi was, toch dan weer alsof hij mij al jaren kende.

We hadden dan ook allebei bij HSG gespeeld, niet tegelijk overigens, dus ook dat kwam uitgebreid ter sprake. Had ik maar even wat moeite gedaan, dan had ik hem even deze partij gestuurd die ik vorig jaar terugvond.

Eerder in deze reeks:

Andere tijden schaak (1)
Andere tijden schaak (2)
Andere tijden schaak (3)
Andere tijden schaak (4)
Andere tijden schaak (5)
Andere tijden schaak (6)
Andere tijden schaak (7)
Andere tijden schaak (8)